„Njen prvi roman Smrtova djeca zasluženo je privukao pažnju čitalaca i kritike, najavljujući pojavu još jednog značajnog pisca u savremenoj književnosti Bosne i Hercegovine, pisca koji će biti prihvaćen i čitan i u drugim sredinama, na jezicima koje svi razumemo. Amila Kahrović Posavljak uspešno dočarava probuđena osećanja dvoje mladih u njihovim ispovestima, razotkriva njihovu intimu, a uz sudbinsko prisustvo porodičnog i socijalnog okruženja u kojem žive i kreću se. To je svet utonuo u besperspektivnost, sumornost, turoban, ograničen svet zatvoren i nedostupan za sve promene, uvek spreman da surovo kazni one koji pokušavaju da iz njega izađu. Izvedeni iz kičmi je novo zaokruženo delo autora koji i ovim romanom, ljubavnom pričom u ambijentu devastiranog poratnog Sarajeva, potvrđuje nesumnjivu darovitost i zasluženo, zapaženo mesto u savremenoj bosanskohercegovačkoj književnosti.“

Filip David

„Roman o zbunjenosti i nemoći da se živi. Da se i nasluti sebe i svijet oko sebe. Napisan detaljnim prikazom kroz ispovijesti tih pogubljenih omladinaca koji se batrgaju u jednoj usiljenoj i očajnoj poluvezi u okruženju koje ih ne vadi iz bezveznosti. U toj onespokojavajućoj atmosferi dvoje mladih gubitnika okruženih starijim gubitnicima koje vode profesionalni gubitnici u zajednički poraz pred jednostavnim neprijateljem, siromaštvom i čamotinjom. Amila podsjeća na mučninu sazrijevanja i nesnalaženja u nedavnom vremenu samosažaljenja i čekanja da nam neko nepoznat riješi neprepoznate probleme. Njen roman naslova Izvedeni iz kičmi govoreći detaljno i ozbiljno o dvoje zaturenih smušenjaka u sivom i tuđem Sarajevu devedesetih ne pominjući izravno osuđuje tu nemoć da se živi vedro i sretno. Da se oslobodi učmalosti, samosažaljenja, čekanja, straha, pretjeranosti, bezveznosti, nepažnje i bezvoljnosti. Tereta koje čovjek ipak rijetko sam iz sebe može nadvladati. Bez poticaja književnosti teško može i prepoznati. Ovaj roman slikama te ozbiljne neozbiljnosti očeva i skrušene beskorisnosti majki koliko i naivnog prepuštanja mladih bezveznosti, potiče da se bježi od takvih mogućnosti da život samelje prije prave borbe. A to je što književnost hoće. Osvijetliti pričom da se spasimo pameću. Jer nema nikog da nam pomogne.“

Damir Ovčina