U ovoj studiji Bachelard, uspoređujući razmatranja o vremenu Henrija Bergsona i Gastona Roupnela, iznosi svoju teoriju vremena polazeći od razlikovanja između trenutka i trajanja, gdje je promišljanje vremena povezano s temom stvaralaštva i umjetnosti. Bergsonovu teoriju opisuje kao filozofiju trajanja, a Roupnelovu kao filozofiju trenutka i s njome se slaže, jer smatra da vrijeme percipiramo po trenucima a oni su točke koje se spajaju u perspektivu sadašnjosti, te se stvaranje događa u trenutku, a ne u kontinuitetu, dapače, stvaranje je moguće tek kad je kontinuitet narušen.