Ako, ipak, treba odrediti početak moderne turske priče kao pripovjednog oblika u smislu u kojem se ona razumijeva u evropskim književnostima, onda je to vrijeme kad se kroz “pismeno kazivanje” u kratkoj formi počinje svjedočiti o vremenu u kojem se živi. To je glavna karakteristika po kojoj se moderna priča razlikuje od hikjaje. Stoga neki kritičari doba tih prvih priča označavaju kao prelazak sa hikjaje na ojku.